Waarom je een wijnstok niet mag knuffelen
In de wijnwereld is het wel bekend dat een wijnstok moet lijden als je goede wijnen wilt produceren. Dit jaar, 2013, is het leed misschien wel te groot met alle hagelbuien, regenval, storm en aardbevingen, maar inderdaad is het zo dat je die wijnstokjes het niet gemakkelijk moet maken. Je mag ze niet gaan vertroetelen. Waar voor veel gewassen geldt dat betere omstandigheden leiden tot hogere opbrengsten zonder kwaliteitsverlies, moet je bij druiventeelt anders te werk gaan...
Kortwieken die takken
De druivenstok is eigenlijk een klimplant. Als je hem zijn gang laat gaan woekert 'ie maar wat weg, vormt lange takken, klimt zelfs hoog in bomen als deze er zijn, maakt veel bladeren en kleine zurige druiven. Niet handig! Daar moet je dus even paal en perk aan stellen en alle ongewenste uitlopers snoeien. Gewoon hup doorknippen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Degene die erachter kwam dat snoeien juist goed is voor de druiventeelt was een ezel. Serieus… althans dat zegt de legende (of is het een mythe?). De heilige Sint Martinus leefde rond het jaar 400 en was bisschop van Tours in wijngebied de Loire. Op een dag ging hij op zijn ezel de wijngaarden bezoeken. In de wijngaard van de Abdij van Marmoutier bondt hij zijn ezeltje voor het gemak even vast aan een wijnstok. De ezel begon maar wat te smullen van de takjes en de blaadjes en toen Saint Martinus terugkwam zag hij dat de struik flink was toegetakeld. Jammer zou je denken, maar wat bleek: het jaar daarop bracht de wijnstok het honderdvoudige op! En zo, lieve lezers, zou het snoeien zijn ontstaan. De volgende keer dat je je wijnglas heft en een toost uitbrengt, denk dan ook eens aan deze 'geniale' ezel.
Door te snoeien dwing je de plant te focussen. Je weet wellicht wel dat alles wat je aandacht geeft groeit en dat geldt ook voor druiven. Doordat de wijnstok compacter is kan deze veel beter omgaan met zijn kracht, verspilt deze niet aan nog meer bladeren maken en dat komt ten goede aan de druifjes.
Dorst? Jammer dan!
In de meeste officiële Europese wijngebieden is het verboden om de wijnstokken water te geven, te irrigeren zogezegd. Dit is niet overal het geval, want in sommige gebieden, denk aan centraal-Spanje of Australië, zou wijnbouw anders helemaal niet mogelijk zijn. Maar beeld je eens in dat je een wijnboer bent in een gebied waar irrigatie niet is toegestaan. Althans niet als je later je wijn wilt laten classificeren als een mooie appellatiewijn in plaats van een Vin de Pays. De zon staat loeiheet aan de hemel en brandt in op de bladeren van de wijnstok. De druifjes verschrompelen en snakken naar vocht. Je wilt ze zo graag wat vocht geven, maar… het mag niet! Hier zit wel een gedachte achter hoor en die zal ik je nu vertellen.
Wanneer de wijnstok via irrigatie in zijn vocht zou worden voorzien heeft hij geen reden om lange wortels te groeien. Lange wortels kunnen juist de diepere bodemlagen bereiken, nemen daar naast water ook natuurlijke voedingsstoffen op en dragen zo hun steentje bij aan een subtiele wijn. Je kunt een wijnstok zien als een ijsberg. Slechts het topje kun je zien; het grootste gedeelte wordt aan je oog onttrokken. Juist in droge tijden is in de diepere bodemlagen water te vinden. Zou je steeds de wijnstok van water voorzien, dan leert hij nooit op eigen benen te staan terwijl het op die lokatie wel zou kunnen.
Er zijn grenzen
Meer is niet beter; er is een optimum. Zo mag je je wijngaard wel beschermen tegen vorst, tegen ongedierte en tegen hongerige vogels. En voordat je begint kijk je waar je je wijngaard het beste kunt aanplanten. Welk deel van de helling krijgt het meeste zon? Zijn er bossen in de buurt die eventuele koude wind kunnen tegenhouden of bouw je het liefst een muurtje om hen heen? Eigenlijk mag je dus best lief zijn voor die plantjes en ze een beetje in bescherming nemen 
Fotocredits
